هم از آفتاب

خیلی سال پیش از امروز، مثل چنین روزهایی، دیوانه‌ای دَدمنش، که از خیلی وقت پیش چنگ و دندان نشان می‌داد، هوای دست‌درازی به خانه‌ی همسایه به سرش زد ... و با خیال کودکانه ناپخته‌ی چنگ انداختن به دامنه‌ی دماوند، عربده کشید و پنجه در خاک پاک انداخت ... .

و امّا همسایه، یک مرد داشت ... یک شیر پیر ... یکی که پُشت در پُشتش، بر می‌گشت به ابرمردی تکرارنشدنی ...

شیر پیر، شیربچه‌های دلاورش را به پیشواز آن دیوانه فرستاد! شیربچه‌هایی پیل‌افکن که پنجه‌ی دیوان زیادی را شکسته بودند ...

شیربچه‌ها، گوش به دهان پیر، رزمیدند و خروشیدند، تا دودمان دیو را به باد دادند! تا دیوان دیگر را هم درس دادند! درس فراموش‌نشدنی پروا و پرهیز از دست‌اندازی به خاک پاک ...

آسان نبود! دیو، با عربده مستانه‌اش، همه‌ی دیوها را خبر کرده بود، و شیربچه‌ها فقط بابایشان را داشتند و خدایشان را ... و برای همین، خون دلها خوردند، داغ‌ها دیدند، گرده‌ها به خنجرهای دوستان دریده شد و گردنها به زیر دشنه دشمنان رفت ... ولی میان خون، از پای فتاده و سرنگون، و البتّه سرفراز و سربلند، تا عمق سینه‌ی پر کینه‌ی دیو را خراشیدند ... و دیو با شاخ و چنگال شکسته، به سیاهی خود نشست ... وامانده‌تر و سیه‌روی‌تر از همیشه ... .

***

پیر، پس از راندن دیو، چشمان پاکش را بست، برای همیشه ... با دلی آرام، آرامتر از همیشه ...

و شیربچه‌ها، مرام پیر را در دلیرمرد دیگری جُستند و به گردش حلقه زدند ... و جنگ تمام نشد، هرگز تمام نشد ... فقط، رنگ و بوی دود و خون و باروت و خاک داغ، جایش را به بو و رنگ دیگری داد ...

***

خیلی سال بعد از آن روزگار رزم جانانه‌ی شیران و راندن دیوان، یعنی چیزی در حوالی همین امروز و در روزگار طلایی سرزمین امن ایمان، گند بی‌حرمتی از جانب شیطانک‌هایی آمد ... بی‌حرمتی به دردانه‌ی هستی، آن ابرمرد تکرارنشدنی ...

و عجیب آن که، از آن جانب دیگر، دنباله‌ی آخرالزّمانی سامری، دیوی از تبار ننگ اشکنازی، دوباره عربده‌ به سر انداخته و چنگ نشان می‌دهد و دندان!!! و همه‌ی آن‌ها و این‌ها گمانم فراموش کرده‌اند آن درسشان را ... .

***

و خیلی سال بعدتر، فرزندانمان خواهند خواند مثنوی‌های غرور و افتخار را ... که شیربچه‌های آخر دنیا، خوب وفا کردند به آیینشان و به خاکشان:

شیطان، با تمام هیمنه و هیبتش، با همه‌ی آدمکها و صورتک‌ها و مترسک‌هایش، به خاک پاک شیران گوشه‌ی چشم انداخت ... و طمع کرد به دامنه‌ی دماوند ... . و شیربچه‌ها -ققنوس وار- از خاک گلدان‌های ترک‌خورده لب پنجره‌ تاریخ، بر آمدند و به یاری زاده‌ی دیگر آن ابرمرد تکرارنشدنی شتافتند و آن لکّه‌ی ناپاک را از کنعان و سینا و ادوم، پاک کردند ... .

***

و پس از آن، زیاد نخواهد پایید، برآمدن آفتاب ... خواهد آمد ... و می‌دانیم که خواهد آمد‌ و به همین باور: "دل به پاییز نسپرده‌ایم ..."

تتمّه:        کِی پرچم مقدّس دارالخلافه را         ...      برقلّه‌ی رفیع دماوند می‌زنی

               بعد از زیارت نجف و طوس و کــــربلا   ...      حتماً سری به فکّه و اروند می‌زنی

               با اشک دیده، آب به قبر مطهّر ِ         ...      آنان که کشتگان فراقند می‌زنی

تذکّر: هرچه داریم، از برکت آن پیر و فرزندانش است ... غبار راهشان، توتیای چشمانمان ...

و راهشان، راهمان ... إن‌ شاء الله ...

تنبیه: تهدیدمان می‌کنند! و ما: ماییم و نوای بی‌نوایی  ... بسم الله اگر حریف مایی!

تکمله: صلواتتان، نور دیگری می‌فرستد، به آرام‌گاه قیصر شعر پارسی، "امین پور" ...