هم از آفتاب

امروز دو مرتبه اخطار گرفتم ... یک بار صبح و یک بار غروب ... خدا قسمتتان نکند چنین تجربه‌ای را ...

امروز دو مرتبه «مرگ» را خیلی خیلی خیلی نزدیک دیدم ... آنقدر نزدیک که به حساب خودم شهادتین را هم خواندم ... و چه ترسی داشتم از مُردن در این حال و روز تبه‌کاری و سیه‌رویی ...

***

دیروز، روز خیلی پرکار و شلوغی بود و دیشب خسته و شکسته به خانه آمدم، اعتراف می‌کنم برخورد درستی با هم‌سرم نداشتم، به بهانه‌ی کاملاً بی‌خودی رنجاندمش و دل پاک و مهربانش را شکستم و همین امروز صبح با آن قدرت‌نمایی «مرگ» هشدار گرفتم ...

***

وای از این فراموشی و غفلت ...

عصر که خسته و پریشان به محلّ کار سوم رفتم، مثلاً درگیر کار شده بودم که صدای شوخی و خنده‌ی دو تا از همکاران بسیار بزرگوار و محترمم آشفته‌ام کرد ... . غافل از این که آن بنده‌های خدا از صبح درگیر کار سنگین بوده‌اند و حالا که کمی سرشان خلوت شده است، مجالی یافته‌اند برای رفع خستگی و تجدید قوا ... . این شد که قدری تند شدم و ناجوانمردانه، پرخاش کردم ... . و آن دو مهربان، با نهایت کرامت و فروتنی، از جسارت کودکانه‌ام گذشتند ... .

هشدار غروب هم، بابت این خبط و خطایم بود ...

***

این را نوشتم که به طور خاص حلالیّت بطلبم از همسر صبورم و از آن دو استاد گرانمایه‌ و مؤمن و از برادر نازنینم، استاد «رضا‌زاده» عزیز و باجناق مهربانم که زحمت بیمارستان و ... به دوش ایشان افتاد ... .

و همچنین، به طور عام حلالیّت بطلبم از شما خوانندگان بزرگوار و دوستان بزرگوارم بابت تضییع وقت و حقّتان ... و بابت بی‌ادبی‌هایم ... نمی‌دانید «مرگ» چقدر نزدیک است و نمی‌دانید چقدر از آن ترسیدم ... .

***

خدایا‌! سپاس که باز هم مهلتم دادی ... . توفیق توبه‌ام عطا فرما، قبل از آن که خیلی دیر بشود ... .