هم از آفتاب

امشب، نوجوانان سرگرم گل گفتن و گل شنیدنند ... تشنگی امان بریده، ولی وعده وصال چنان مستشان کرده که انگار هزار سال است غم ندیده‌اند! دخترکان کوچک هم سرشان بند بازی است، اینطوری عطش را نادیده می‌گیرند. بزرگترها هم مشغول راز و نیازند و شش‌ماهه ... شش‌ماهه در آغوش مادر است ...

...

ای آفتاب! دیگر طلوع مکن!

دل داری ببینی؟

نوجوانی اگر به خون کشیده شود، فرداست ...

پیری اگر محاسن به خون گلگون کند، فرداست ...

دستی اگر بریده شود، فرداست ...

سری اگر جدا شود، فرداست ...

تیری اگر به چشم روشن و سینه مطهر و گلوی نازک بنشیند، فرداست ...

مشکی اگر دریده شود، فرداست ...

عصر فرداست که مصیبت نعل تازه و گوش پاره و انگشت بریده و اسارت را می‌بینی ای آفتاب!

دلت می‌آید طلوع کنی؟

...

بشریّت فردا عزادار می‌شود ... نه! کائنات فردا عزادار می‌شود ... نه! بود و نبود ... نه! بالاتر ...

هست از ملال گرچه بری ذات ذوالجلال                 او در دل است و هیچ دلی نیست بی‌ملال ...

فهمیدی راز سیه‌پوشی کعبه را...؟

...

امشب ...

امشب شهادت‌نامه‌ی عشاق امضا می‌شود
فردا ز خون عاشقان، این دشت دریا می‌شود

امشب کنار یکدگر، بنشسته آل مصطفی
فردا پریشان جمعشان، چون قلب زهرا می‌شود

امشب بود برپا اگر، این خیمه‌ی خون خدا
فردا به دست دشمنان، برکنده از جا می‌شود

امشب صدای خواندن قرآن به گوش آید ولی
فردا صدای الأمان، زین دشت برپا می‌شود

امشب کنار مادرش، لب تشنه اصغر خفته است
فردا خدایا بسترش، آغوش صحرا می‌شود

امشب که جمع کودکان، در خواب ناز آسوده‌اند
فردا به زیر خارها، گم‌گشته پیدا می‌شود

امشب رقیه حلقه‌ی زرین اگر دارد به گوش
فردا دریغ این گوشوار از گوش او وا می‌شود

امشب به خیل تشنگان، عباس باشد پاسبان
فردا کنار علقمه، بی‌دست، سقا می‌شود

امشب که قاسم زینت گلزار آل مصطفاست
فردا ز مرکب سرنگون، این سرو رعنا می‌شود

امشب بود جای علی، آغوش گرم مادرش
فردا چو گل‌ها پیکرش، پا مال اعدا می‌شود

امشب گرفته در میان، اصحاب، ثار الله را
فردا عزیز فاطمه، بی‌یار و تنها می‌شود

امشب به دست شاه دین، باشد سلیمانیْ نگین
فردا به دست ساربان، این حلقه یغما می‌شود

امشب سَر سِرّ خدا، بر دامن زینب بود
فردا انیس خولی و دیر نصارا می‌شود

ترسم زمین و آسمان، زیر و زبر گردد حسان
فردا اسارت نامه‌ی زینب چو اجرا می‌شود

«مکن ای صبح طلوع!»

...