هم از آفتاب

علمدار ^{علیه‌السّلام} روز عاشورا دست داد و سر داد و جان داد، ولی از قدیم تاسوعا را به نامش کرده‌اند.

می‌گویم اگر برای علمدار اشک می‌ریزیم، نه اشک حسرت و عزا و مصیبت، که باید اشک حماسه باشد؛ و اشک حماسه می‌دانی یعنی چه؟ اشکی که وقتی می‌ریزی که می‌بینی برادرت، یکه و تنها، همچون شیر به جماعت بی‌شمار روبهان می‌زند و تار و مارشان می‌کند. برادر خوش قد و بالایت که ماه قبیله می‌خوانندش، تشنه و خاک‌آلود، می‌رزمد و می‌غرد و به «رودخانه رؤیاها» نزدیک می‌شود؛ بخواهی نخواهی چشمانت خیس می‌شود ... نمی‌شود؟

امام ^{علیه‌السّلام} را نمی‌دانم امّا ... نبرد برادر را می‌بیند و می‌داند که ساعتی دیگر، علمدارش، به همراه عَلَم به خاک و خون می‌افتد ...

آی جماعت عزادار! این‌قدر «آب آب» نکنید! آب آوردن بهانه بود برای اثبات عاشقی عبّاس ^{علیه‌السّلام} ... شاهدش هم، آب نخوردنش ... .

یادتان هست:

والله إن قطعتموا یمینی       إنّی أحامی أبداً عن دینی ...

به خدا به اندازه‌ی ده شب روضه، «اشک حماسه» دارد این تک بیت رجز ...

و ...

آن سیصد متر از فرات تا حرم، چه بر سر علمدار آمد که برای اوّلین بار فریاد زد: برادرم! برادرت را دریاب ...

********

مادّه‌ی عمل‌کننده‌ی مینهای منوّر، ترکیباتی از فسفر است که سوختن آن، غیر از نور شدید و خیره‌کننده، بین 5000 تا 7000 درجه‌ی سانتیگراد حرارت ایجاد می‌کند ... گرمایی که به راحتی فولاد را ذوب کرده و حتّی به جوش می‌آورد ... حالا تصوّر کنید وسط عملیات، در هنگام گشودن معبر، مین منوّر عمل کند و برای لو نرفتن محلّ استقرار رزمندگان، جوان 16-17 ساله با شکم روی مین‌ِ شعله‌ور بخوابد ...
 می‌دانم که چند ثانیه بیشتر طول نمی‌کشد تا پرواز روحش، ولی به نظرتان چقدر تشنه می‌شود ...؟

********

می‌دانستم که داوود میرباقری کاربلد است و اگر هم چهره‌ی علمدار را نشان داده، حتماً طوری این کار را کرده که حرمتی نشکند و وهنی نشود ... و دلم گرفت وقتی دیدم «مختارنامه» بی علمدار شد ...

امّا امروز خواندم که آن تکه‌های بریده شده، از جایی درز کرده و در اینترنت پخش شده ... دیدمش و باریدم ...

شما هم اگر خواستید، اینجا شاید باشد هنوز و

اگر یادتان بود و باران گرفت     دعایی به حال بیابان کنید ...

یا حق ...