هم از آفتاب

چو رسول آفتابم به طریق ترجمانی ----- پنهان از او بپرسم به شما جواب گویم

هم از آفتاب

چو رسول آفتابم به طریق ترجمانی ----- پنهان از او بپرسم به شما جواب گویم

هم از آفتاب

علم، رسمی سربه‌سر قیل‌است و قال
نه از او کیفیتی حاصل، نه حال
علم نبود غیر علم عاشقی
مابقی تلبیس ابلیس شقی
علم فقه و علم تفسیر و حدیث
هست از تلبیس ابلیس خبیث
هر که نبود مبتلای ماهرو
اسم او از لوح انسانی بشو
سینه‌ی خالی ز مهر گلرخان
کهنه انبانی بود پر استخوان
سینه‌ی خود را برو صد چاک کن
دل از این آلودگی‌ها پاک کن...

آخرین مطالب

پربیننده ترین مطالب

مطالب پربحث‌تر

آخرین نظرات

  • ۳۰ مرداد ۹۴، ۱۷:۱۶ - فاطمه سلام

پیوندها

به دلیل مایل بودن محور گردش وضعی زمین نسبت به عمود خورشید، این کره در گردش انتقالی، هر سال یک مرتبه به لحظه‌ای می‌رسد که خورشید -از دیدگاه ناظر زمینی در نیم‌کره شمالی- از صفحه مماس با خط استواء عبور کرده و به سمت شمال می‌رود. این لحظه، همان لحظه‌ی آغاز «اعتدال بهاری» است؛ «نوروز» و آغاز بهار و سال خورشیدی در کشور ما و خیلی از کشورهای دیگر.

کره‌ی آبی-خاکی ما که ادامه جریان زندگی در آن، وابسته به نیروی تابشی است که از خورشید می‌گیرد، در این هنگامه‌ی اعتدال جنبشی دوباره می‌یابد؛ از ساده‌ترین موجودات زنده و گیاهان گرفته تا جانوران خزنده و پرنده و ... در این «قیامت کوچک» الهی نفس باز می‌یابند. در این هیاهوی بازیابی و بازتوانی «انسان» هم مستثنا نیست، «حیوانیت» این «حیوان ناطق» هم در این فصل هم‌آهنگ با مخلوقات دیگر حیاتی دوباره می‌یابد.

باید به زمین -این زایش‌گاه و آرام‌گاه بشر- تبریک گفت نو"روز" را! این که یک سال دیگر، بندگی خدا را کرده و مسافران غنوده‌اش را به سلامتی و امنیت یک دور دیگر دور سر خورشید چرخانده است!

***

آری! گهواره‌ی عزیز وظیفه و مأموریت خودش را به بهترین نحو انجام داده و گردشش، به ما یادآور شده که یک سال دیگر از عمرمان گذشته و یک سال دیگر به مرگمان نزدیک شده‌ایم! «حیوانیت» ما هم در بهار، جان گرفته و نو شده است؛ اما گیر قضیه این است که آن طرف دیگرمان چه؟! مگر نه این است که قوام انسانیّت ما به «روح» ماست؟! روح که نو نشد، خانه‌تکانی نشد، آدمیّتمان تازه نشد، چطوری رویمان می‌شود جشن بگیریم؟!

***

نمی‌گویم تبریک نگوییم! اصلا تبریک، دعاست؛ به معنای آن که از خدای مهربان بخواهیم برکت بدهد به این روز و ماه و سال. اتفاقاً به نظرم این دعا را باید هر شب و هر صبح بخوانیم. بحث بر سر شادی‌های عجیب و غریب و تدارکات آنچنانی برای این مناسبت است! چرا برای میلیون‌ها آدم، میلیاردها تومان خرج بتراشیم و در رهگذر این خرّاجی‌ها و بگیر و ببندها، زمینه‌ی گرفتاری و تبه‌کاری فراهم کنیم برای پاسداشت حرکت انتقالی کره‌ی زمین!

***

زیادی شلوغش کرده‌ایم! بی‌رودرواسی و بدون ملاحظه و محافظه عرض می‌کنم خدمتتان! حواسم به میراث پیشینیان و یادگار دیرینگان هم هست! انگار از آن همه فضیلت و مرام و تعهد و جوان‌مردی، همینش مانده! آخر برادر جان! جشن بگیر! ولی برای نو شدن خودت، انسانیتت، خلیفة‌الله‌ بودنت ... . همان که فرمودند هر روز که در آن گناه نباشد ... . نوروز را اگر بهانه‌ای و موعدی قرار دادی برای پاک‌سازی روحت، آن وقت واقعاً جشن گرفتن دارد! می‌گیریم، خوب هم می‌گیریم! امّا اگر 1392 هم مثل 1391، و یا حتّی تباه‌تر از آن، خنده‌دار نیست جشن گرفتن برای این مصیبت؟!

***

این یادداشت را سوم فروردین نوشتم؛ ولی گذاشتمش برای الآن که قدری آن شور و هیجان بخوابد و شما هم با دیدگاهی فارغ از احساس بخوانید و بیندیشید! از همه‌ی نازنینانی که تولد حقیر را تبریک گفتند هم، به خاطر نیت و لطف نیکویشان صمیمانه سپاس‌گزارم؛ ولی با عرض شرمندگی، همچنان که همین چند خط بالاتر عرض کردم، خودم سوگوار این گذر عمر هستم ... بی‌حاصل ... .

***

دلم می‌خواهد اوّل اردی‌بهشت، «نوروح» من باشد ... یعنی همان نوروز واقعی که برای روحم تازگی و بهار بیاورد ... التماس دعا برای آدم شدنم... .

میرمحمد
۳۰ فروردين ۹۲ ، ۲۱:۵۶ موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۹ نظر

نماز شام غریبان چو گریه آغازم       به مویه‌های غریبانه قصه پردازم

به یاد یار و دیار آن چنان بگریم        زار که از جهان ره و رسم سفر براندازم

من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب    مهیمنا به رفیقان خود رسان بازم ...

گریه دارد «غربت» ما ... زاری دارد «غریبی» ما ... بغضهای کهنه‌ و داغ را بشکنید و تلخ بگریید که گریه دارد حال و احوال ما ... .

امام رئوف را مأمون به خراسان نیاورد؛ مأمون و هزار جدّ و نسلش، قدرت تکان دادن برگی را هم ندارند، چه برسد به کوچ دادن ولی‌ الله الأعظم! این مهربانی خدا بود که برای آرام «دل» ما، پاره‌ی قلب رحمةٌ للعالمین را به این «غریبستان» فرستاد!

«آقا» آمد، سه سال میهمان بود و بعد میزبان صدها ساله‌ی آهوان رمیده‌ی قلبهای ما شد ... .

«آقا» آمد و با آمدنش نعمت و رحمت و برکت و کرامت آورد به این کویر داغ سرد ... .

«آقا» آمد، مالک و صاحب و ولی‌ّ‌نعمت و سلطان ... و سلطان در اقلیم خودش هرگز غریب نیست ... مگر آن که رعیت قدرش را ندانند!

اگر می‌گوییم «غریب‌الغرباء» حواسمان فقط به «غریب»ش است و غافلیم از «غرباء»!

غرباء ماییم که در سایه‌ی این «آقا» هستیم و همه‌اش می‌نالیم! مگر نه این است که آقایمان «رضا»ست؟ چرا ما نیستیم پس؟!

غرباء ماییم که وقتی می‌گوییم «زیارت رفتی، التماس دعا...» در ذهنمان هرچه مرور می‌کنیم از دنیاست! و به نظر، دعا برای «عقل‌رس شدن» مسخره و تعارف می‌نماید!

و غرباء ماییم که عمری آرزومند «خادمی‌»اش هستیم، ولی یک روز هم نشده که با «گناه نکردن» خدمتش کنیم!

آری! غرباء ماییم، دلیلش هم هزاران هزار بی‌معرفتی و نمک‌نشناسی‌مان ... .

********

1. روزش شب نمی‌شود مگر این که دویست سیصدتا قسم دروغ بخورد. اصلا نافش را با دزدی و کلاه‌برداری برداشته‌اند. طوری از شیادی‌هایش تعریف می‌کند که انگار حماسه‌ی رستم بوده! هرجا هم پایش گیر می‌افتد، رشوه مشکل‌گشایش است. خودش هم می‌داند که پولش برکتی ندارد، ولی به قول خودش مال حلال از گلویش پایین نمی‌رود! زیارت که می‌آید اما ... انصافا دست و دلش می‌لرزد ... . در حرم آقا، حتی اگر سکه طلا به پایش ریخته باشد، حواسش به زیارت و عبادت هست و هرگز حتی فکر دست‌کجی هم نمی‌کند ... . اینجا خانه‌ی آقاست، عزت دارد.

2. خانم، حجاب درست و حسابی ندارد، ولی قبل از ورود به بازرسی حرم، چادرش را از کیفش در می‌آورد، رویش را قشنگ می‌گیرد و بعد با ادب و احترام وارد می‌شود. می‌پرسم به خاطر این که بازرسی گیر می‌دهد و بدون چادر راه نمی‌دهند ...؟ می‌گوید نه! خودم واقعاً به حرمت آستان مقدس و احترام آقا اینجا چادر سر می‌کنم!

3. اساساً آدم بد دهن و بداخلاق و بی‌آبروییست. در محل کار، ملاحظه‌ی احدی را نمی‌کند. به اندک بهانه‌ای عصبانی می‌شود و بعد چشمانش را می‌بندد و دهانش را باز می‌کند و طرفش را (چه همکار، یا مشتری، یا زیردست و ...) به فحش می‌بندد! امّا از در حرم که وارد می‌شود، با طمأنینه و ادب و آرامش ... انگار اصلاً آن آدم نیست! توی سرش هم بزنی، صدایش در نمی‌آید! واقعاً حرمت‌ آقا را نگه می‌دارد.

4. از همان ایستگاه اول که سوار اتوبوس شدند تا دم در حرم با هم زدند و کوبیدند و گفتند و خندیدند! سه رفیق گرمابه و گلستان که کتابخانه‌ی حرم پاتوق این روزهایشان شده. از کنار کسی رد نمی‌شدند مگر این که مورد لطف تکه‌پرانی قرار می‌دادند! کیف می‌کردند که متلکهایی به دخترها می‌گویند که طرف هرچقدر هم خوددار باشد، باز هم برافروخته می‌شود و واکنش نشان می‌دهد. امّا از دم در حرم، ورق بر می‌گردد و بچه مثبت می‌شوند! دمشان گرم که حواسشان به حرمت حریم هست .... .

********

«حاج آقا سلام! اونجا حرم امام رضاست؟ لطف می‌کنین گوشی رو بگیرین سمت ضریح ...‌ ؟ التماس دعا ...»

«سلام مامان! الان توی حرمم، صحن آزادی، روبروی ایوون طلا، گوشی رو می‌گیرم سمت ضریح با آقا صحبت کن ...»

...

سالیان سال است که ارادتمندان حضرت -آنان که به هر دلیلی پای سفر به مشهد و زیارت حرم مطهرش را ندارند- به این شیوه عرض ارادت و سلام و زیارت می‌کنند. سیمهای مسی تلفن و یا امواج موبایل، واسطه‌ای شده‌اند برای نزدیک‌تر شدن دلدادگان به مولایشان. اخیراً هم آستان قدس رضوی، به عنوان متولی حرم و خدمتگزار زائرین آقا، همّت کرده و با هزینه‌ای سنگین و اختصاص شماره‌ی تلفنی رُند، تعداد زیادی خط تلفن و راه‌اندازی سیستم گویای خودکار (ارتباط با ضریح مطهر) این سَبک زیارت را تسهیل کرده است. هم‌اکنون، مخصوصاً این ایّام خاص، در هر شبانه‌روز ده‌ها هزار عاشق و شیدای حضرت امام رضا علیه السلام با این سامانه تماس می‌گیرند و با آقا ارتباط برقرار می‌کنند و «سلام و زیارت» می‌کنند.

و امّا ... لحظه‌ای درنگ ... .

بیایید کمی فکر کنیم!

...

اذن دخول حرم را خوانده‌اید؟

 ... اَللّهُمَّ اِنّى‏ اَعْتَقِدُ حُرْمَةَ صاحِبِ هذَا الْمَشْهَدِ الشَّریفِ فى‏ غَیْبَتِهِ، کَما اَعْتَقِدُها فى‏ حَضْرَتِهِ،

خداوندا، من حرمت صاحب این شهادتگاه شریف را در زمان غیبتش، همچنان زمان حضورش، باور دارم ...

وَاَعْلَمُ اَنَّ رَسُولَکَ وَخُلَفآئَکَ عَلَیْهِمُ السَّلامُ اَحْیآءٌ عِنْدَکَ یُرْزَقُونَ،

می‌دانم که پیامبر تو و جانشینانش زنده‌اند و نزد تو روزی می‌خورند ...

یَرَوْنَ مَقامى‏ وَیَسْمَعُونَ کَلامى‏، وَیَرُدُّونَ سَلامى ...

می‌بینند جایگاه مرا و می‌شنوند سخنم را و جواب سلامم را می‌دهند ...

آری، گواهی می‌دهیم حضور حضرتش را، حتی پس از شهادت و مگر نه این است که ما شیعیان، برای امام معصوم علیه السلام شأن حیات و ممات یکسان معتقدیم؟

آیا قدرت «دیداری» و «شنیداری» حضرت، محدود به همین چهاردیواری است که با بازرسی وارد آن می‌شویم؟! آیا آن قدرت و علم امام، با تلفن یا اینترنت بیشتر می‌شود؟!

اگر علم و سمع و بصر روح مطهّر امام را طوری بدانیم که (نعوذ بالله) سلام و زیارت ما را با تلفن و ... بهتر درمی‌یابد، باید در شیعه بودنمان تجدید نظر کنیم!

و آستان قدس رضوی، بزرگترین نهاد فرهنگی جهان اسلام، لازم نیست احیاناً زحمتی بکشد و متحمّل هزینه‌ای شود برای فرهنگ‌سازی و تصحیح باور خلق‌الله نسبت به نزدیک و آگاه دانستن روح ملکوتی امام در هر حال و در هر جا ... فقط بزرگواری کند و در جهت تأیید و ترویج این باورهای خرافی، سرمایه‌گذاری چند ده میلیونی نکند!

********

درگوشی: وقتی با تلفن با امامم حرف می‌زنم، محبوسش می‌دانم در آن چهار دیواری ... و این می‌شود که در حرم خیلی خیلی خوبتر می‌شوم از آنچه در بیرون حرم هستم! خدا کند خوب باشم، همه جا و همه وقت ... چون او می‌بیند و می‌داند و تمام این دنیا حرم اوست ... .

 

مرتبط:

ثبت نام خادمی

سایه‌ی همسایه ...

 

میرمحمد
۲۳ دی ۹۱ ، ۱۸:۵۴ موافقین ۲ مخالفین ۰ ۴۵ نظر

ارزانترین نوع تخمه‌ی آفتابگردان، حدوداً کیلویی دو هزار تومان است. مطابق اعلام کارخانجات روغن‌کشی (مثلا اینجا) حدودا 30 تا 40 درصد تخمه را روغن تشکیل می‌دهد، یعنی برای تهیه یک کیلو روغن، اقلا حدود دو و نیم تا سه کیلو تخمه لازم است؛ حالا به این اضافه کنید هزینه‌های موادّ افزودنی نگه‌دارنده و کارخانه و کارگر و بسته‌بندی و تبلیغات و ... . با یک حساب سرانگشتی، هر کیلو روغن آفتابگردان حدود 7 تا 10 هزار تومان آب می‌خورد که ما آن را به حدود 3 تا 4 هزار تومان خریداری می‌کنیم! جهت اطّلاعتان عرض می‌کنم، یارانه‌ی روغن هم خیلی وقت است که حذف شده! حال، سؤال اینجاست که پس چگونه روغن به این گران‌قیمتی را کارخانه‌های عزیز به کمتر از نصف قیمت به ما می‌فروشند؟!
خیلی‌ها، تولیدکنندگان و توزیع‌کنندگان روغن را به خیلی چیزها متّهم می‌کنند! امّا بنده اینجا کسی را به چیزی متّهم نمی‌کنم! فقط اینها را نوشتم که این درخواست را از خدمتتان داشته باشم:
روغن مصرفی‌تان را تا حدّ امکان کم کنید، ولی همان کم را روغن خوب و سالم و مطمئن مصرف کنید.
اگر فعّالیِت روزانه‌تان زیاد است و خدای نکرده مشکل خاصّ جسمی ندارید، روغن حیوانی (دنبه، کره و ...) و گرنه، برای سرخ کردن و پخت و پز از روغن کنجد و برای سالاد از روغن زیتون استفاده کنید.
به نظر کمی گرانتر می‌شود، ولی اگر هزینه‌های درمانی «بعدها» را (بیماری‌های قلبی و کبدی ناشی از مصرف روغنهای ناسالم) در نظر بگیریم، این پیش‌گیری هرچند در ظاهر قدری گرانتر، امّا خیلی خیلی به صرفه‌تر خواهد بود.

تندرست باشید!

میرمحمد
۰۸ آذر ۹۱ ، ۱۷:۴۴ موافقین ۴ مخالفین ۰ ۳۹ نظر

 

امشب، نوجوانان سرگرم گل گفتن و گل شنیدنند ... تشنگی امان بریده، ولی وعده وصال چنان مستشان کرده که انگار هزار سال است غم ندیده‌اند! دخترکان کوچک هم سرشان بند بازی است، اینطوری عطش را نادیده می‌گیرند. بزرگترها هم مشغول راز و نیازند و شش‌ماهه ... شش‌ماهه در آغوش مادر است ...

...

ای آفتاب! دیگر طلوع مکن!

دل داری ببینی؟

نوجوانی اگر به خون کشیده شود، فرداست ...

پیری اگر محاسن به خون گلگون کند، فرداست ...

دستی اگر بریده شود، فرداست ...

سری اگر جدا شود، فرداست ...

تیری اگر به چشم روشن و سینه مطهر و گلوی نازک بنشیند، فرداست ...

مشکی اگر دریده شود، فرداست ...

عصر فرداست که مصیبت نعل تازه و گوش پاره و انگشت بریده و اسارت را می‌بینی ای آفتاب!

دلت می‌آید طلوع کنی؟

...

بشریّت فردا عزادار می‌شود ... نه! کائنات فردا عزادار می‌شود ... نه! بود و نبود ... نه! بالاتر ...

هست از ملال گرچه بری ذات ذوالجلال                 او در دل است و هیچ دلی نیست بی‌ملال ...

فهمیدی راز سیه‌پوشی کعبه را...؟

...

امشب ...

امشب شهادت‌نامه‌ی عشاق امضا می‌شود
فردا ز خون عاشقان، این دشت دریا می‌شود

امشب کنار یکدگر، بنشسته آل مصطفی
فردا پریشان جمعشان، چون قلب زهرا می‌شود

امشب بود برپا اگر، این خیمه‌ی خون خدا
فردا به دست دشمنان، برکنده از جا می‌شود

امشب صدای خواندن قرآن به گوش آید ولی
فردا صدای الأمان، زین دشت برپا می‌شود

امشب کنار مادرش، لب تشنه اصغر خفته است
فردا خدایا بسترش، آغوش صحرا می‌شود

امشب که جمع کودکان، در خواب ناز آسوده‌اند
فردا به زیر خارها، گم‌گشته پیدا می‌شود

امشب رقیه حلقه‌ی زرین اگر دارد به گوش
فردا دریغ این گوشوار از گوش او وا می‌شود

امشب به خیل تشنگان، عباس باشد پاسبان
فردا کنار علقمه، بی‌دست، سقا می‌شود

امشب که قاسم زینت گلزار آل مصطفاست
فردا ز مرکب سرنگون، این سرو رعنا می‌شود

امشب بود جای علی، آغوش گرم مادرش
فردا چو گل‌ها پیکرش، پا مال اعدا می‌شود

امشب گرفته در میان، اصحاب، ثار الله را
فردا عزیز فاطمه، بی‌یار و تنها می‌شود

امشب به دست شاه دین، باشد سلیمانیْ نگین
فردا به دست ساربان، این حلقه یغما می‌شود

امشب سَر سِرّ خدا، بر دامن زینب بود
فردا انیس خولی و دیر نصارا می‌شود

ترسم زمین و آسمان، زیر و زبر گردد حسان
فردا اسارت نامه‌ی زینب چو اجرا می‌شود

«مکن ای صبح طلوع!»

...

میرمحمد
۰۴ آذر ۹۱ ، ۲۲:۱۵ موافقین ۴ مخالفین ۰ ۲۷ نظر

علمدار علیه‌السّلام روز عاشورا دست داد و سر داد و جان داد، ولی از قدیم تاسوعا را به نامش کرده‌اند.

می‌گویم اگر برای علمدار اشک می‌ریزیم، نه اشک حسرت و عزا و مصیبت، که باید اشک حماسه باشد؛ و اشک حماسه می‌دانی یعنی چه؟ اشکی که وقتی می‌ریزی که می‌بینی برادرت، یکه و تنها، همچون شیر به جماعت بی‌شمار روبهان می‌زند و تار و مارشان می‌کند. برادر خوش قد و بالایت که ماه قبیله می‌خوانندش، تشنه و خاک‌آلود، می‌رزمد و می‌غرد و به «رودخانه رؤیاها» نزدیک می‌شود؛ بخواهی نخواهی چشمانت خیس می‌شود ... نمی‌شود؟

امام علیه‌السّلام را نمی‌دانم امّا ... نبرد برادر را می‌بیند و می‌داند که ساعتی دیگر، علمدارش، به همراه عَلَم به خاک و خون می‌افتد ...

آی جماعت عزادار! این‌قدر «آب آب» نکنید! آب آوردن بهانه بود برای اثبات عاشقی عبّاس علیه‌السّلام ... شاهدش هم، آب نخوردنش ... .

یادتان هست:

والله إن قطعتموا یمینی       إنّی أحامی أبداً عن دینی ...

به خدا به اندازه‌ی ده شب روضه، «اشک حماسه» دارد این تک بیت رجز ...

و ...

آن سیصد متر از فرات تا حرم، چه بر سر علمدار آمد که برای اوّلین بار فریاد زد: برادرم! برادرت را دریاب ...

********

مادّه‌ی عمل‌کننده‌ی مینهای منوّر، ترکیباتی از فسفر است که سوختن آن، غیر از نور شدید و خیره‌کننده، بین 5000 تا 7000 درجه‌ی سانتیگراد حرارت ایجاد می‌کند ... گرمایی که به راحتی فولاد را ذوب کرده و حتّی به جوش می‌آورد ... حالا تصوّر کنید وسط عملیات، در هنگام گشودن معبر، مین منوّر عمل کند و برای لو نرفتن محلّ استقرار رزمندگان، جوان 16-17 ساله با شکم روی مین‌ِ شعله‌ور بخوابد ...
 می‌دانم که چند ثانیه بیشتر طول نمی‌کشد تا پرواز روحش، ولی به نظرتان چقدر تشنه می‌شود ...؟

********

می‌دانستم که داوود میرباقری کاربلد است و اگر هم چهره‌ی علمدار را نشان داده، حتماً طوری این کار را کرده که حرمتی نشکند و وهنی نشود ... و دلم گرفت وقتی دیدم «مختارنامه» بی علمدار شد ...

امّا امروز خواندم که آن تکه‌های بریده شده، از جایی درز کرده و در اینترنت پخش شده ... دیدمش و باریدم ...

شما هم اگر خواستید، اینجا شاید باشد هنوز و

اگر یادتان بود و باران گرفت     دعایی به حال بیابان کنید ...

یا حق ...

میرمحمد
۰۳ آذر ۹۱ ، ۲۰:۱۹ موافقین ۲ مخالفین ۰ ۷ نظر

 

امروز دو مرتبه اخطار گرفتم ... یک بار صبح و یک بار غروب ... خدا قسمتتان نکند چنین تجربه‌ای را ...

امروز دو مرتبه «مرگ» را خیلی خیلی خیلی نزدیک دیدم ... آنقدر نزدیک که به حساب خودم شهادتین را هم خواندم ... و چه ترسی داشتم از مُردن در این حال و روز تبه‌کاری و سیه‌رویی ...

***

دیروز، روز خیلی پرکار و شلوغی بود و دیشب خسته و شکسته به خانه آمدم، اعتراف می‌کنم برخورد درستی با هم‌سرم نداشتم، به بهانه‌ی کاملاً بی‌خودی رنجاندمش و دل پاک و مهربانش را شکستم و همین امروز صبح با آن قدرت‌نمایی «مرگ» هشدار گرفتم ...

***

وای از این فراموشی و غفلت ...

عصر که خسته و پریشان به محلّ کار سوم رفتم، مثلاً درگیر کار شده بودم که صدای شوخی و خنده‌ی دو تا از همکاران بسیار بزرگوار و محترمم آشفته‌ام کرد ... . غافل از این که آن بنده‌های خدا از صبح درگیر کار سنگین بوده‌اند و حالا که کمی سرشان خلوت شده است، مجالی یافته‌اند برای رفع خستگی و تجدید قوا ... . این شد که قدری تند شدم و ناجوانمردانه، پرخاش کردم ... . و آن دو مهربان، با نهایت کرامت و فروتنی، از جسارت کودکانه‌ام گذشتند ... .

هشدار غروب هم، بابت این خبط و خطایم بود ...

***

این را نوشتم که به طور خاص حلالیّت بطلبم از همسر صبورم و از آن دو استاد گرانمایه‌ و مؤمن و از برادر نازنینم، استاد «رضا‌زاده» عزیز و باجناق مهربانم که زحمت بیمارستان و ... به دوش ایشان افتاد ... .

و همچنین، به طور عام حلالیّت بطلبم از شما خوانندگان بزرگوار و دوستان بزرگوارم بابت تضییع وقت و حقّتان ... و بابت بی‌ادبی‌هایم ... نمی‌دانید «مرگ» چقدر نزدیک است و نمی‌دانید چقدر از آن ترسیدم ... .

***

خدایا‌! سپاس که باز هم مهلتم دادی ... . توفیق توبه‌ام عطا فرما، قبل از آن که خیلی دیر بشود ... .

 

 

میرمحمد
۰۱ آذر ۹۱ ، ۱۹:۵۶ موافقین ۲ مخالفین ۰ ۱۴ نظر

خوش‌تیپ و رعنا بود «ابراهیم» ... از آن قیافه‌هایی که دل می‌برد و چشم خیره می‌کند ...

توی راه باشگاه، چشم دو تا دختر به هیکل ورزشکاری و چهره‌ی جذّابش افتاده بود و دلشان لرزیده بود. خودش که حواسش نبود، رفیقش دیده بود و توی باشگاه برایش تعریف کرده بود؛ جا خورد و توی فکر فرو رفت و ... . از فردا، با پیراهن و شلوار گشاد و روی و موی دَرهم بَرهم می‌آمد ... . لباسهایش را هم داخل نایلون پلاستیکی می‌ریخت به جای ساک ورزشی که ورزشکار بودنش معلوم نباشد ... .

********

کفر رفیقش در آمده بود ... آخر مطمئن مطمئن بود که «ابراهیم» با آن همه ورزیدگی و تمرین و آمادگی، با ضربه فنّی حریفش را شکست می‌دهد. ولی نشد! به راحتی به حریفش باخت! موقع مسابقه اصلا به داد و بیداد مربّی توجّهی نمی‌کرد و بعد از مسابقه هم در مقابل نق نق اطرافیان، فقط لبخندی زد و «غصه نخور»ی گفت و لباسش را پوشید و رفت ... .

رفیق عصبانی، نیم ساعتی نشست تا کمی آرام شد و بعد راه افتاد سمت خانه. توی راه همان حریف «ابراهیم» را دید که آشنایان و مادرش دوره‌اش کرده بودند و اشک و خنده‌ی شادی ... . «ببخشید، شما رفیق آقا ابراهیم هستید؟» با عصبانیت جواب داد: «فرمایش؟» گفت: «آقا عجب رفیق با مرامی دارید، من قبل از مسابقه به آقا ابراهیم گفتم من شکی ندارم از شما می‌خورم ولی واقعا هوای ما را داشته باش! مادر و برادرم آن بالا نشسته‌اند ... ما را جلوی مادرمان خیلی ضایع نکن ... بعد زد زیر گریه زد و ادامه داد: «من تازه ازدواج کردم و به جایزه نقدی این مسابقه خیلی نیاز داشتم ...» و رفیق ابراهیم به یاد تمرینهای سخت او، بغضش گرفت و سرش را پایین انداخت و آرام بارید ... .

********

یک بار دیگر، مسابقات کشتی قهرمانی 74 کیلوگرم باشگاه‌های کشور بود. ابراهیم یکی یکی حریفان را شکست داد تا به نیمه نهایی رسید. در نیمه‌نهایی خیلی بد کشتی گرفت، باخت و سوم شد ... . بعدها که حریفش را دیدند، گفته بود: «آن سال من در نیمه نهایی حریف ابراهیم شدم، اما یکی از پاهایم شدیدا آسیب دیده بود. به ابراهیم که تا آن موقع نمی‌شناختمش گفتم: رفیق! این پای من آسیب دیده است، هوای ما را داشته باش! ابراهیم هم گفت: باشه داداش، چشم! بازی‌های او را دیده بودم. توی کشتی استاد بود. با اینکه شگرد ابراهیم فنونی بود که روی پا می‌زد، اما اصلاً به پای من نزدیک نشد. ولی من با کمال نامردی یک خاک ازش گرفتم و خوشحال ازین پیروزی به فینال رفتم ...»

********

پهلوان بود، و معلّم نمونه ... . دبیر ورزش یکی از دبیرستانهای منطقه‌ی 14 و معلّم عربی یکی از مدارس منطقه‌ی محروم 15 تهران. صبحها از جیب خودش برای بچه‌های مستضعف مدرسه، نان و پنیر می‌خرید. نظرش این بود که اینها اکثراً گرسنه می‌آیند سر کلاس و آدم گرسنه درس نمی‌فهمد ... . نه تنها معلّم عربی و ورزش بود، که مربّی اخلاق بود ... همیشه زنگ تفریح بچه‌ها دوره‌اش می‌کردند ... . مرادشان بود با آن همه خصلتهای انسانی ... . سال 58-59 دبیر نمونه شد و حکم استخدامی‌اش آمد. امّا بی‌خیال مدرسه شد و رفت به جبهه ... .

********
صدای خوبی داشت و برای رزمندگان مدّاحی می‌کرد. یک شب مسأله‌ای پیش آمد که خیلی رنجیده خاطر شد و قسم خورد که دیگر نخواند ... . امّا همان سحر بچه‌ها را بیدار کرد و اذان گفت و بعد از نماز جماعت شروع کرد مدّاحی حضرت زهرا سلام الله علیها ... . دوستانش که قسم دیشبش را دیده بودند، تعجّب کرده بودند. تا این که خودش به حرف آمده بود: «چیزی که بهت می‌گم تا زنده‌ام جایی نقل نکن" و بعد ادامه داده بود: "دیشب خواب به چشمم نمی‌اومد ولی نیمه‌های شب کمی خوابم برد، یک دفعه دیدم وجود مطهر حضرت صدیقه طاهره(سلام الله علیها) تشریف آوردند و گفتند: "نگو نمی‌خوانم، ما تو را دوست داریم. هر کس گفت بخوان تو هم بخوان" ...»

********

رفیقش می‌گفت: «عراقی‌ها به روز بیست‌ و دو بهمن خیلی حساس بودند؛ لذا حجم آتش آنها بسیار زیاد شده بود. به طوری که خاکریزهای اول ما هم از نیرو خالی شده بود و همه رفته بودند عقب. با خودم گفتم: «شاید عراق می‌خواد پیشروی بکنه. اما بعیده، چون موانعی که به وجود آورده جلوی پیش‌روی خودش رو هم می‌گیره.» عصر بود که حجم آتش کم شد، با دوربین به نقطه‌ای رفتم که دید بهتری روی کانال داشته باشه. آنچه می‌دیدم باور کردنی‌ نبود. از محل کانال سوم فقط دود بلند می‌شد و مرتب صدای انفجار می‌آمد. سریع رفتم پیش بچه‌های اطلاعات‌ عملیات و گفتم: «عراق داره کار کانال رو یه سره می‌کنه» اونها هم آمدند و با دوربین مشاهده کردند. فقط آتش و دود بود که دیده می‌شد. اما من هنوز امید داشتم. با خودم گفتم: «ابراهیم شرایط بسیار بدتر از این را هم سپری کرده.» اما وقتی به یاد حرفهایش قبل از شروع عملیات افتادم دلم لرزید. بچه‌های اطلاعات به سمت سنگرشان رفتند و من دوباره با دوربین نگاه می‌کردم. نزدیک غروب بود. احساس کردم از دور چیزی پیداست و در حال حرکت است. با دقت بیشتری نگاه کردم. کاملاً مشخص بود. سه نفر در حال دویدن به سمت ما بودند. در راه مرتب زمین می‌خوردند و بلند می‌شدند. آنها زخمی و خسته بودند و معلوم بود که از همان محل کانال می‌آیند. فریاد زدم و بچه‌ها را صدا کردم. با آنها رفتیم روی بلندی و از دور مشاهده می‌کردیم. به بچه‌های دیگه هم گفتم تیراندازی نکنین. میان سرخی غروب، بالاخره آن سه نفر به خاکریز ما رسیدند. به محض رسیدن به سمت آنها دویدیم و پرسیدیم: از کجا می‌آیید؟ حال حرف زدن نداشتند؛ یکی از آنها آب خواست. سریع قمقمه را به او دادم. یکی دیگر از شدت ضعف و گرسنگی بدنش می‌لرزید. دیگری تمام بدنش غرق خون بود. کمی که به حال آمدند گفتند: «از بچه‌های کمیل هستیم» با اضطراب پرسیدم: «بقیه بچه‌ها چی شدن؟» در حالی که سرش را به سختی بالا می‌آورد گفت: «فکر نمی‌کنم کسی غیر از ما زنده باشه» هول شده بودم. دوباره و با تعجب پرسیدم:«این پنج روز، چه جوری مقاومت ‌کردین؟» حال حرف زدن نداشت. مقداری مکث کرد و دهانش که خالی شد گفت: «ما که این دو روزه زیر جنازه‌ها مخفی شده بودیم اما یکی بود که این پنج روز کانال رو سر پا نگه داشته بود» دوباره نفسی تازه کرد و با آرامی گفت: «عجب آدمی بود! یه طرف آرپی‌جی می‌زد یه طرف با تیربار شلیک می‌کرد. عجب قدرتی داشت»، یکی دیگر از آن سه نفر پرید تو حرفش و گفت: «همه شهدا رو ته کانال کنار هم می‌چید. آذوقه و آب رو پخش می‌کرد، به مجروح‌ها می‌رسید. اصلاً این پسر خستگی نداشت» گفتم: «مگه فرماند‌ها و معاونهای دو تا گردان شهید نشدن؟ پس از کی داری حرف می‌زنی؟» گفت: «یه جوونی بود که نمی‌شناختمش، موهاش کوتاه بود و یه شلوار کُردی پاش بود» یکی دیگه گفت: «روز اول هم یه چفیه عربی دور گردنش بود، چه صدای قشنگی هم داشت. برا ما مداحی می‌کرد و روحیه می‌داد» داشت روح از بدنم جدا می‌شد. سرم داغ شده بود. آب دهانم رو قورت دادم. اینها مشخصاتِ ابراهیم بود. با نگرانی نشستم و دستاش رو گرفتم و گفتم: «آقا ابرام رو می‌گی! درسته؟ الان کجاس؟» گفت: «آره انگار، یکی دو تا از بچه‌ها آقا ابراهیم صِداش می‌کردن» دوباره با صدای بلند پرسیدم: «الان کجاست؟» یکی دیگر از اونها گفت: «تا آخرین لحظه که عراق آتیش رو سر بچه‌ها می‌ریخت زنده بود. بعد به ما گفت: «عراق نیروهاش رو برده عقب حتما می‌خواد کانال رو زیر و رو کنه؛ شما هم اگه حال دارین تا این اطراف خلوته بلند شید برید عقب، خودش هم رفت که به مجروح‌ها برسه و ما اومدیم عقب» یکی دیگه گفت: «من دیدم که زدنش، با همون انفجارهای اول افتاد روی زمین ...» بی‌اختیار بدنم سُست شد و اشک از چشمانم جاری شد ... شانه‌هایم مرتب تکان می‌خورد. دیگه نمی‌تونستم خودم رو کنترل کنم. سرم را روی خاک گذاشتم و گریه می‌کردم. تمام خاطراتی که با ابراهیم داشتم در ذهنم مرور شد ... .

********

از 22 بهمن سال 61 تا به حال که هنوز پیکر «ابراهیم» پیدا نشده سی سال می‌گذرد و اگر فردوسی‌ای بود، بسی رنج برده بود و حماسه‌ها سروده بود ... . دوستانش می‌گویند همیشه دوست داشت گمنام بماند و گمنام برود و به آرزویش رسید ... .

می‌گویند، بعدها از جیب یکی از همان‌ها که در کانال «کمیل» جا مانده بود، دفترچه‌ی خاطراتی پیدا کرده بودند که در آخرین صفحه‌اش این نوشته بود:

«امروز روز پنجم است که در محاصره هستیم، آب و غذا را جیره بندی کردیم، شهدا انتهای کانال کنار هم قرار دارند، دیگر شهدا تشنه نیستند. فدای لب تشنه‌ات پسر فاطمه ...»

 


مرتبط:

حرّ امام خمینی

آن مرد ... این خاک ...


<
میرمحمد
۲۷ آبان ۹۱ ، ۲۳:۲۸ موافقین ۲ مخالفین ۰ ۱۵ نظر

 اصلا چه فرقی می‌کند که ترک باشی یا فارس؟ عرب باشی یا رومی؟ جوان باشی یا پیر؟ هنر آن است که آنقدر پاک و پاکباخته باشی، آنقدر آزاد و آزاده، و وارسته از هر وابستگی که بتوانی قبضه‌ی شمشیر را محکم در دستت بفشاری، در دو قدمی مرگ، نه! اصلا چهره به چهره‌ی مرگ، و صدایت نلرزد وقتی با همه‌ی وجودت فریاد می‌زنی:

فاش می‌گویم و از گفته‌ی خود دلشادم     «بنده‌ی عشقم» و از هر دو جهان آزادم ...

 

خوشا به حالت «أسلَم»! خوشا به حالت که قبل از محرّم، مَحرَم شدی. خوشا به حالت که تن و روحت زیر بار گناه، سنگین نشده بود که به زمین بچسباندت ... . خوشا به حالت که آنقدر پیش مولایت آبرو داشتی که قرص و محکم سرت را بالا بگیری و با افتخار بگویی:

أمیری حُسَینٌ و نِعمَ الأمیر ...

 

«مرد» بودی که «اسیر» چنان «امیر»ی شدی! آخر آن امیر، دست روی هر اسیری که نمی‌گذارد برای خریدن ... . نمی‌دانم، شاید در «عرفه» عارفش شدی که جانت را قابل دانست و به حریم «فناء»ش راهت داد ... .

گدای کوی تو از هشت خُلد مستغنی‌ست    اسیر عشق تو از هر دو عالم آزاد است ...

 

و چه زود مزدت را گرفتی أسلم! داغ داغ! هنوز عرقت خشک نشده بود -یا نه! هنوز خونت لَخته نشده بود- که امیر بالای سرت آمد ... . اصلاً باورت می‌شد در آن گیر و دار، حواسش به تو باشد و آن نگاه عاشقانه‌ی بی‌رمقت را ببیند؟ یادت هست وقتی با آخرین نا، خودت را کشیدی و جنازه‌ات را گرداندی به سمت حضرتش، برای آخرین نگاه و واپسین وداع، پرده‌ای از اشک و خون نمی‌گذاشت چیزی ببینی؟

چشمانت را بستی ... و وقتی بازشان کردی که در آغوشش بودی و گرمای گونه‌ی تابناک حضرت آفتاب را بر چهره‌ی خونینت حس کردی ... و امیر بر اسیرش گریست ... .

 

ناز شستت و نوش جانت أسلم! چه کسی سپیدروی‌تر از تو؟! فخری که تو داری، کی دارد که بفروشد؟! حق داشتی در آن لحظه که هر گوشه‌ گوشه‌ی تنت، از بوسه بوسه‌ی زخمی می‌سوخت و می‌نالید، لبخند بزنی و زمزمه کنی:

«مثل من -سعادتمند- کیست که فرزند رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم صورتش را بر صورتم نهاده است!»

و با لبخند، تمام کنی ... .

 

غلام نرگس مست تو تاج‌دارانند      خراب باده‌ی لعل تو هوشیارانند

بیا به میکده و چهره ارغوانی کن     مرو به صومعه کآنجا سیاه‌کارانند ...

 


 

کلّ أرضٍ کربلاء ... و باز هم عاشوراء ...

 

میرمحمد
۲۶ آبان ۹۱ ، ۰۷:۳۹ موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۰ نظر
 
هرکسی کو دور ماند از اصل خویش ... باز جوید روزگار وصل خویش ...
 
سلام مولای من!

سه و نه دقیقه‌ی بامداد امروز، در آن ساعت نزول فرشتگان برای تقسیم ارزاق ارواح، «خضر راه» به کلبه‌ی سیاهم نور پاشید و رفت ... زهی سعادت و شوق ... . و دم «روح الله» عزیز گرم که واسطه شد و چشمم را به این وصال روشن نمود ... .

دلتان روشن و شاد است به خیل شاگردانی که به لطف خدا و مدد انفاس قدسی‌تان، هر یک «کس» شده‌اند و دنیایی را «بس» ... و روسیاهم از این که آنقدر سیاه‌دل و سیاه‌رویم که نتوانستم آبرویی باشم برایتان ... فقط «شَین» ...

سرور من!

بیست سال گذشته از آن صبحهای سردی که زیر آفتاب نگاهتان زنده می‌شدم ... . و امروز فهمیده‌ام که چه غافل و جاهل بوده‌ام که قدر آن «گنج مقصود» را ندانستم ... . شما بودید وجماعت «ابرار» و چه کوردل بودم که از دست دادمتان ... .

کهنسالْ درختِ پر بار و بر!

«شاخه‌ی بریده»ای هستم با دلی پاره پاره که بدجور از «آدم» به دور شده‌ام و تشنه‌ی تشنگی‌ام ... .

استاد من!

پر از بغضم ... بغضهایی  به دیرینگی بیست سال ... از همان سالهایی که گمتان کردم تا سالهایی که خودم را گم کردم و تا این روزها که همان «گم کردگی» را هم گم کرده ام ... .


«از عشق چه می‌دانی...» (که به لطف دوستی عزیز نصیبم شده) را در کیفم گذاشته‌ام و همچون پاره‌ی گمشده‌ی احساسم، با خودم این طرف و آن طرف می‌برم و واژگان را نه به چشم، که به «دل» می‌کشم ... . شود آیا که «صاحب بصر» شود این منجلاب سیاه گناه ...؟

«روح» و ریحان من!

یادم هست اگر یک روز نمی‌دیدمتان، همچون مرغ نیم‌ذبح، پر پر میزدم و جای خالی «گمشده‌»ام را در «قلبم» هیچ نمی‌گرفت ... . و ببینید چه سنگی شده این تکه نجس وجودم که این همه سال ... .

می‌دانم که در خیل خریداران یوسف، این نخ‌فروش بی‌مقدار به چشم یادتان آشنا نمی‌آید، و برای همین شرمم می‌آید قبل از زانو زدن در محضر حضرتتان، گوش‌آزارتان باشم ... و از طرف دیگر، با همه بی‌لیاقتی و بی‌مقداری‌ام، شرم حضور دارم ... . شنیده‌ام که آخر صفر، میهمان امام رئوف (سایه‌اش مستدام) هستید ... خدا کند قسمتم شود دستبوسی‌تان ... .

و نمی‌دانید چه بر دلم گذشت وقتی بعد از این «تطاول»، تصویرتان را دیدم که چقدر پیر شده‌اید و بر محاسن نازنینتان برف «پیری» نشسته ... .


مربّی من!

خیلی خیلی وضعم خراب شده ... سینه‌ام ریش ریش است از آمد و رفتها و روحم آلوده و نژند از چرک و ریم ... نفستان را می‌جویم برای تطهیر ... . «آیا شود که گوشه‌ی چشمی به ما کنند ...؟» و خستگی‌ام را درمان شمایید ... .

آرام قلبم!

شرمنده‌ام که موجب تصدیع شدم ... حدیث شیدایی، عنان از کف عقل می‌رباید و این خاک‌نشین را غافل می‌کند از این که چطور دارد چشم و دل سرورش را می‌‌آزارد ... عفوم کنید ... روحم به فدایتان ... .

با همه‌ی وجود و هست و نیستم، خاضعانه و خاشعانه، التماستان می‌کنم که دعایم کنید!

می‌خواهم آدم شوم ... راه را نشانم دهید ...
می‌خواهم برگردم ... دستم بگیرید ...
می‌خواهم قبل از خاک شدن، پاک شوم ... نگاهم کنید ...

دعایم کنید که آدم شوم ... «آدم ...»

«همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی ... » ... به امید وصال!

بیش از این نمی‌آزارمتان ... حلالم کنید سرورم!

مهربان‌خدای، یاور و دستگیرتان ... همیشه شاد و آرام باشید و سایه‌ی عمرتان مستدام ... .

و لطف بی‌پایانش پشت و پناهتان ... .



شاگرد نالایقتان

میرمحمد

 

میرمحمد
۲۱ آبان ۹۱ ، ۲۳:۰۷ موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۱ نظر

 

ماه مبارک رمضان 13 سال پیش (حدوداً آذرماه 1378) بود که فهمیدم معتاد شده‌ام ... . خیلی بی‌‌سر و صدا و بدون این که حتّی نزدیکانم بفهمند. اعتیاد همیشه همینطور به سراغ آدم می‌آید؛ اوّلش از سر تفنّن و بعد دلبستگی و بعد وابستگی و بعد فنا!

آری، روزه که می‌گرفتم، حدود ساعت 9 - 10 صبح سردرد می‌شدم، خیلی شدید! اوایل به فشار درسی و دوری از خانواده و ... ربطش می‌دادم، ولی وقتی می‌دیدم این سردرد ادامه دارد تا این که افطار می‌کنم و بعد که به آن «افیون» ملعون می‌رسم، آرام و خوب می‌شوم، فهمیدم که قضیه جدی است! البتّه قبلش هم بوهایی برده بودم! وقتی می‌دیدم بدون «آن» تمرکز ندارم، نمی‌توانم درس بخوانم، بی‌حوصله می‌شوم و ... حدسهایی می‌زدم، ولی آن سردردها مطمئنم کرد.

این شد که تصمیم گرفتم کنارش بگذارم! از همان ماه مبارک رمضان نازنین، به لطف و یاری خداوند مهربان، منی که هر یک ساعت، یک فلاسک از آن «افیونِ به ظاهر خوشآیند» می‌نوشیدم، به کلّی رهایش کردم و حال بعد از گذشت حدود 13 سال، حتّی یک استکان هم ننوشیده‌ام! حتّی در مجلس خواستگاری هم که عروس خانم، سینی «افیون» را جلویم گرفت، باز هم «پرهیز» و «ترک» را نشکستم!

********

می‌گویند تنها گیاهی است که آفت ندارد! می‌گویند بوته‌اش بهترین ضدّعفونی کننده‌ی هواست و به همین دلیل، خودش مسموم‌ترین گیاه می‌شود! می‌گویند باعث مشکلات قلبی و عروقی می‌شود در تشدید عوارض سرطانهای دستگاه گوارش، نقش عمده‌ای دارد و ... . بنده در این امور صاحب‌نظر نیستم، فقط دو نکته را که خودم به آن رسیده‌ام عرض می‌کنم:

1. وقتی پس از فعالیتی سخت، تشنه و خسته و عرق‌ریزان وارد منزل می‌شویم، چند لیوان آب خنک لازم است تا تشنگی‌مان را فرو بنشاند؛ ولی اگر دقّت کرده باشید، وقتی به جای نوشیدن آب، فقط یک استکان چای بخوریم، آن عطش برطرف شده و میلمان به آب از بین می‌رود! در صورتی که بدن و کلیه‌ها برای دفع سمومی که بر اثر تحرّک زیاد در خون جمع شده، حتماً به همان مقدار (چند لیوان) مایعات نیازمند است. نوشیدن چای نه تنها مانع نوشیدن مایعات کافی می‌شود، بلکه به خاطر خاصیت مُدرّ (ادرار آور) بودنش، آب موجود در بدن را هم به سرعت دفع می‌کند، و این یعنی آسیب به «کلیه» و «کبد» که دو عضو بسیار مهم بدن در کنار «قلب» هستند.

2. به لطف خدا و از برکت همین «تَرک» در این سالها حتّی یک بار هم به «دندان درد» مبتلا نشده‌ام. بحمد لله حتّی یک دندانم خراب، سوراخ یا سیاه نشده است. داغی چای به خودی خود، ویرانگر دندان است، به آن اضافه کنید مضرّات قند را ... .

********

اگر همراهی نمودید و شما هم «ترک» کردید، سعی کنید ترک عادت را با عادتی دیگر پیوند نزنید! مُد شده جایگزین کردن چای سبز و سرخ و انواع دمجوش‌های گیاهی و ... به جای چای! مُنکِر این نیستم که برخی‌شان فوایدی دارند، ولی هرگز خودتان را به چیزی «عادت» ندهید ... . اگر خواصّ دارویی هم در آنها باشد، برای آدم «بیمار» است! و آدم سالم، خودش را به «وابستگی» به چیزی بیمار نمی‌کند!

********

بهترین عادت، بی‌عادتی است ... . به هیچ چیز و هیچ «کس» عادت نکنیم ... .

غلام همّت آنم که زیر چرخ کبود            ز هرچه رنگ تعلّق پذیرد آزاد است ... .

 

مرتبط:

من و تشنگی ...

 

<
میرمحمد
۱۹ آبان ۹۱ ، ۱۱:۳۷ موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۳ نظر